We zaten weer lekker vroeg aan het ontbijt vandaag. Het was nog heerlijk rustig. Tjeerd is, nadat hij eerst naar de geldautomaat was gelopen, bezweet en hijgend van de hitte het zwembad in gedoken. Het is weer een warme dag. Later op de dag komen er gelukkig wat wolken en een aangenaam verkoelend briesje. Ik ben mijn koffer gaan herinrichten, want er is aardig wat bagage, in de vorm van souvenirtjes, bijgekomen. Onze laatste vakantiedag is aangebroken en wat is het snel gegaan.

We zullen het land gaan missen want hier in Indonesië:

• hoefden we eindelijk onze achternaam niet te spellen;
• zijn we heel gastvrij door familie ontvangen;
• vind je de prachtigste flora en fauna;
• hebben we ontzettend lekkere verse fruitdrankjes (Lassi) genuttigd;
• heeft men een unieke rijstijl;
• kan men in allerlei houdingen en op de vreemdste plaatsen slapen;
• kan men ontzettend lekker koken;
• is men heel vriendelijk en gastvrij;
• zijn de mensen enorm trots op hun land;
• maakt men gebruik van alles wat er groeit en bloeit;
• heerst een enorme verdraagzaamheid naar elkaar toe;
• kan men gewoon dag en nacht eigendommen buiten laten staan;
• is alles een stuk goedkoper;
• verdienen veel mensen hun geld met eerlijke ambachten;
• is men enorm creatief met de eenvoudigste voor de hand liggende dingen;
• hebben we nog nooit zoveel standbeelden gezien.

Maar ook het land van:

• veel verkeer en files;
• waar brommers en scooters het verkeer terroriseren;
• rommelige kraampjes langs de weg;
• armoede en bedelaars;
• rondzwervend vuil, verontreiniging door het verbranden van eigen huisvuil;
• levensgevaarlijke en soms ontbrekende trottoirs;
• enorme hitte;
• grote insecten (zie foto brrr.....).

Rond kwart voor zes kwam Jero ons ophalen om naar een voorstelling van de Kecak dans te gaan. Ongeveer een half uur rijden vanaf Ubud. Toen we op de tribune zaten te wachten tot de voorstelling begon, hoorden we ineens een klap. Van 20 meter hoogte viel een Tokeh van het plafond naar beneden. Het kwam zowat op ons schoot terecht. Best een groot beest, van dichtbij gezien. We dachten dat hij niet meer leefde, maar gelukkig schoot hij later weer weg. Het was een mooie voorstelling zonder muziek, maar met geluiden. Heel apart. Daarna hebben we wederom heerlijk gegeten in weer een prachtig mooi restaurant aan een rivier.

Dit is dus het einde van onze reis en tevens het slot van ons reisverslag. Het was de vakantie van ons leven. We hebben veel gezien, maar lang niet alles. Wie weet komen we nog eens terug. Hopelijk hebben jullie een beetje mee kunnen genieten van onze belevenissen. Bedankt voor jullie interesse en enthousiaste reacties!

Terima kasih en sampai bertemu lagi! Liefs, Danny, Tjeerd en Pammy