Yogyakarta-Ubud, Bali

Yogyakarta-Ubud, Bali

We leken ons in een computergame te bevinden. Een touringcar met kapotte remmen rijdt met een gezelschap van ongeveer 60 personen waaronder 6 Europese toeristen een steile berg af. Onderweg probeert hij zoveel mogelijk punten te halen door alles wat hij tegenkomt te ontwijken. Eén keer toeteren betekent: ik kom eraan. Twee keer toeteren betekent: ik zit naast je dus kijk uit. De bus schudt en soms dreigt hij te kapseizen. Onderweg valt er van alles uit de bagagerekken, maar de bus sjeest door. Voorbij vrachtwagens, scootertjes, soms noodgedwongen over de middenstreep. Alles mag als hij maar niet stopt en niets raakt. De eindbestemming is Denpasar op Bali. Uiteindelijk wint hij met een highscore.

Eerst zijn we 's morgens nog naar het Kraton van de Sultan in Yogya geweest. Het stond nog op ons lijstje en we hadden nog wat tijd over, want de bus vertrok pas om 13.00 uur. We werden rond geleid door een klein Indonesisch vrouwtje wat leek te zijn voorgeprogrammeerd. Je moest haar niet storen tijdens haar zegje, want dan werd het bandje opnieuw afgespeeld. Tussendoor brak het zuur haar op en liet ze een enorme boer. Zonder te verblikken of te verblozen ging ze door. Emotieloos. Het was een aardige rondleiding. Zonde dat het museum niet goed wordt onderhouden. Er lijkt genoeg geld binnen te komen, want het was redelijk druk.

Enfin.... Als je ooit van plan bent om in Indonesië per touringcar te gaan reizen. Doe het niet!!! Levensgevaarlijk!!! We vertrokken rond half 2 vanaf Yogyakarta. Het afscheid van Herman, onze chauffeur, gids en tolk, viel ons allen zwaar. Hij was inmiddels een goede vriend van ons geworden. De koffers werden achterin de bus vastgesnoerd. Eigenlijk geen goed voorteken, we hadden toen al onze twijfels moeten hebben. De bus druppelde onderweg vol. De chauffeur leek haast te hebben want hij jakkerde als een gek over de snelweg. We waren al gewend geraakt aan de rijstijl in Indonesië, maar hadden eigenlijk iets anders verwacht van een touringcar. Helaas was dat niet het geval. Ongelofelijk wat een kunst- en vliegwerk je evengoed met zo'n lobbes kan uitvoeren.

Na zo'n 65 'kilo' doordenderen hoorden we een vreemd gerammel achterin de bus. De chauffeur is genoodzaakt langs de kant te stoppen. De achterklep gaat open en er schijnt een as kapot te zijn. De as drijft de motor van de airconditioning van de bus aan. De dakramen worden opengezet en we rijden, zonder airco, verder naar het volgende dorp. Daar wachten we ruim een uur op een nieuwe as in de hitte in een straatje waar mensen gezellig vanaf hun zelfgemaakte stalletjes het verkeer observeren. Als, na een uur, het onderdeel weer geplaatst is en de bus verder kan, stappen we in. Ondertussen hebben de 'winkeltjes' al het één en ander aan versnaperingen aan ons proberen te verslijten.

We rijden verder in een avontuur wat lijkt ons laatste te zijn. We hebben twee chauffeurs mee, want het wordt een lange rit. Onderweg zal er dustussen dechauffeurs gewisseld worden. Op zich een veilig gevoel. Geschatte reisduur: 20 uur. Onderweg stoppen we bij een groot wegrestaurant voor vrachtwagenchauffeurs. We krijgen allemaal een bonnetje in ons handen gedrukt waarop 'makan' staat. In de grote hal staat een soort buffet in grote metalen bakken opgesteld. De entourage is nul komma nul, maar het eten smaakt er niet minder om. De reis zet zich voort. Negentien uren lang bevinden we ons in een dollemansrit. Wordt vervolgd.

Houten souvenirs

Vandaag de laatste dag in Yogyakarta. We hebben besloten om het laatste stuk van Java naar de oversteek naar Bali per touringbus te reizen. We stappen morgen om 1 uur vlak achter ons hotel op de bus. We nemen dan afscheid van onze steun en toeverlaat: Herman, onze chauffeur die ons vanaf het vliegveld in Jakarta al overal naartoe heeft gebracht. We zijn aan hem gehecht geraakt, want het is een hele sociale, vriendelijke en betrouwbare man. Eigenlijk zouden we naar Kalibaru gaan, maar dat is veel te lang rijden hier vandaan. Als Tjeerd aankomende zondag jarig is willen we eigenlijk al op Bali zijn.

Na het ontbijt ben ik weer achter de laptop gekropen. Voor mij geen straf, want buiten stijgt het kwik al naar ongekende hoogte en binnen is het lekker koel. Na een aardige speurtocht, want we willen voor de laatste 8 dagen één onderkomen zoeken, vind ik eindelijk een guesthouse in Ubud dat voldoet aan onze eisen: mooi, goedkoop, inclusief ontbijt, een airco, goede reviews en een goede ligging. Toch blijft het een gok.

Eigenlijk wilden we vandaag naar het Kraton van de Sultan gaan, maar we ontdekken te laat dat het tot half 2 geopend is. Te laat dus. In onze reisgids vinden we een andere optie, namelijk een fabriekje waar houten souvenirs worden gemaakt. Het blijkt 25 kilo (in Indonesië laten ze “meter” achterwege) van Yogya te liggen. Herman kan het niet vinden en stapt uit om de weg te vragen. Voor ons een goede gelegenheid om het tafereel wat op dat moment voor ons langs de weg plaats vindt op de foto te zetten. Op het weiland worden maïsstengels gesnoeid en op een vrachtwagentje geladen. Het vrachtwagentje zakt zowat door zijn assen. Het verdwijnt onder de enorme grote, brede, hoge lading. De mensen hier zijn echt harde werkers en alles gaat met blote handen en voeten. Achter me staat een mannetje en vraagt (denk ik) wat ik aan het doen ben. Ik laat hem de foto op het display van het fototoestel zien en hij is verbaasd. Nog meer verrast is hij als ik een foto van hem maak en het aan hem laat zien.

Herman denkt inmiddels de weg te vinden en we rijden verder. We komen aan bij een enorm groot terrein waar vanuit een soort van open loodsen, souvenirs worden verkocht. We worden er hebberig van. Na een half uurtje vertrekken we met veel te veel spulletjes. Dat wordt een probleem bij het inchecken op de luchthaven. En dan hebben nog niet eens het fabriekje gevonden waar we eigenlijk een bezoek aan zouden brengen. Een verkoopsterje, Rina geheten, wil wel met ons meerijden om ons de weg te wijzen en na een mooie rit van ongeveer 20 kilometer komen we bij een alleraardigst klein werkplaatsje aan waar jongens en meisjes met de hand de mooiste souvenirtjes maken. De jongens doen het houtsnij- en schuurwerk en de meisjes het schilderwerk. We weten nu hoeveel werk er in bijvoorbeeld een maskertje, dat ook in Nederland wordt verkocht, zit. Ongelofelijk creatief. We vertrekken en zetten Rina onderweg in haar woonplaats af. Natuurlijk met een dikke fooi.

In een restaurantje vlak achter ons hotel eten we weer heerlijke Indonesische gerechten. Tjeerd en Danny gaan nog even een supermarkt opzoeken om het één en ander aan snaaiwerk te kopen voor de busreis van morgen. We zijn weer reuze benieuwd.

Bedankt allemaal voor de felicitaties voor Sjoerd’s verjaardag! Tot Bali!

Borobudur

Toen we gistermorgen gingen ontbijten voelden we direct dat het een warme dag zou worden. Het was klammig warm. Ik vluchtte na het ontbijt gauw achter de laptop in onze heerlijk door de airco gekoelde hotelkamer, om voor de volgende dagen een nieuw onderkomen te boeken. Na enige tijd vond ik, volgens de website en de foto's, een leuk guesthouse in Kalibaru. We konden dus gaan.

Rond 12 uur gaan we op pad. We zouden nog even de galerie bezoeken waar Danny en ik gisteren waren. Voor ons hotel is een kleine betjah(fietstaxi) standplaats. De 'chauffeurs' liggen in een slaap-hanghouding te wachten tot er klanten komen. Iedere keer als we naar buiten komen klampen ze zich aan ons vast. Omdat het toch al een warme dag was en omdat we ook eens in een betjah wilden vervoerd wilden worden, stemmen we toe. De vriendelijke gezichten tonen ineens een rij kleurrijke tanden waar nog al het één en ander aan mist. Voor minder dan 1 euro wordt je naar de plaats van bestemming gebracht en nog comfortabel ook. We worden letterlijk voor de deur gereden en er nog net niet uit gekieperd. De 'chauffeurs' blijven bij de galerie hangen in de hoop dat ze hetzelfde vrachtje weer terug kunnen brengen.

We hebben ongeveer 45 minuten in de galerie rondgelopen. Uiteindelijk zijn we allemaal voor ons doel geslaagd. Danny heeft bijvoorbeeld een redelijk groot doek gekocht. Op het moment dat niemand keek werd hij door een verkoper met een snorretje weggelokt. Hij fluistert en zegt dat hij Danny een flinke korting geeft als hij hem die helft van de winst geeft. Danny besluit mee te werken en geeft de man het geld. Tja....Over corruptie gesproken! Enfin Danny heeft een koopje en die man een goeie dag.

Om 2 uur reden we richting de Borobudur. De grote straat die ons er naartoe leidt wordt tussen de bedrijven door opnieuw geasfalteerd. Er wordt niets afgezet, gewoon er over heen blijven rijden.

Het is een uur rijden. De rijstijl in Yogyakarta verschilt iets met die van Bandung. Het is ook een stuk minder druk en er staan veel minder stalletjes langs de weg. Onderweg kwamen we brommertjes tegen met veel te veel bagage. Bijvoorbeeld een brommertje met allemaal groene sprieten en takken. De boel steekt aan allebeide kanten anderhalve meter uit. En het kan hier blijkbaar allemaal.

Bij de Borobudur aangekomen zagen we een leger van souvenirverkopers op ons af komen stormen. Er werd ons van allerlei spullen te koop aangeboden: bamboepennen, bamboefluitjes, T-shirts, lepels van koehoorn, waaiers. De hele santenkraam. Heb ik al!, zeg ik. Nog eentje!, krijg ik als antwoord terug. Ze moesten er zelf ook om lachen.

Ineens stonden we oog in oog met het enorme donkergrijze Boeddhistische gevaarte. Even waren we stil, maar dan schieten we het ene mooie plaatje na het andere. Wat een bouwwerk. Het is duidelijk een toeristische trekpleister, dat merk je al op de weg er naartoe. De buurtjes er omheen zien er netjes uit. Op een redelijke afstand staat het propvol stalletjes waar dezelfde souvenirtjes worden aangeboden als bij de andere trekpleisters die we hebben bezocht. Als we er langs lopen wordt ons wel 4 keer op een rij 'Aqua?' aangeboden. Midden op het pad in de loopgang tussen de stalletjes zit een piepklein jongetje met Bambi-oogjes in een zinken teiltje. Ook dat kan gewoon en waarom niet.

's Avonds aten we gezellig in de buurt van het hotel.. Het was een zeer warme dag 38 graden!

DE FOTO'S KUN JE ZIEN ALS JE OP 'FOTO'S' KLIKT IN DE GROENE BALK BOVEN HET VERHAAL.

Adoeh panas!

Vanmorgen zaten we rond 9 uur aan het ontbijt. Eindelijk weer eens een behoorlijk ontbijt, want in het andere hotel stelde het niet veel voor. Tjeerd heeft een slechte nacht achter de rug. Hij is nu aan de beurt met de diarree. Hij voelt zich niet goed en twijfelt of hij vandaag wel meekan gaan naar de Prambanan tempel en het Ramayana theather. De voorstelling wordt, in de 3 dagen die we hier zijn,alleen vandaag uitgevoerd, dus we kunnen het niet naar een andere dag verschuiven. We besluiten het af te wachten tot vanmiddag, zodat Tjeerd nog even kan gaan liggen.

Danny en ik gaan in ieder geval even naar de batikgalerie om de hoek. Wonderlijk mooi. Op de patio van de galerie zitten drie vrouwen te batikken. De eigenaar legt ons precies uit hoe het proces van het handwerk verloopt. In de galerie zelf hangen prachtige doeken en de prijs is redelijk. Verderop is een gedeelte waar batik kleding en nog wat andere snuisterijen worden verkocht. Morgen komen we terug, want dan kan Tjeerd ook even kijken. Onderweg zien we hier en daar hoe de laatste aardbeving hier in Yogya schade heeft aangericht. Weverblijven precies in de wijk die in 2006 het ergste is getroffen.

Tjeerd knapt niet op en besluit in het hotel te blijven. Danny en ik gaan met zijn tweetjes op pad. Eerst naar de Prambanan tempel. Een uurtje rijden. Als we aankomen zien we het indrukwekkendebouwwerk in de verte opdoemen. Ongelofelijk mooi gemaakt. Er zijn zoveel details verwerkt in de tempeltjes. Wat zonde dat het zo vreselijk beschadigd is geraakt tijdens de laatste aardbeving. Veel tempeltjes staan in de steigers. Er wordt hard gewerkt om de boel weer in orde te krijgen. Als je goed kijkt zie je ook de gerepareerde scheuren van eerdere aardbevingen. Buiten liggen rondom het complex alle afgebroken stukken gestructureerd opgesteld. Wat een monnikenwerk. Natuurlijk hebben we onze fototoestellen weer goed gebruikt.

Als we terug gaan, lopen we nog even langs de stalletjes (en eetkraampjes natuurlijk) met souvenirtjes. Wat een aanbod. Er staat zoveel dat je door de bomen het bos niet meer ziet.

Rond half zes rijden we naar de dansvoorstelling, die vlak naast de Prambanantempel plaats zal vinden. Gelukkig is er ook een restaurant bij. We hebben gebruik gemaakt van het buffet. Dat smaakte ons prima. Rijsttafel natuurlijk! We houden ons in, want we weten hoegroot de straf kan zijn.

Om half 8 begon de show in een stijlvol arena-achtig openluchttheater. Het verhaal gaat over Prins Rama en Shinta. Een soort Romeo en Julia. Een epos van duizenden jaren oud met prachtige authentieke dans en kleding. De kostuums waren een lust voor het oog en de typische dansbewegingen in één woord prachtig. Op de achtergrond het 'kling-klong'-orkest met klagelijk gezang. We hebben foto's gemaakt, maar dat was niet makkelijk omdat de afstand groot was. Gelukkig zijn er een paar redelijk gelukt. Het was een voorstelling om nooit meer te vergeten.

Na een ritje van ongeveer 3 kwartier kwamen we bij het hotel aan. Tjeerd is een beetje opgeknapt, maar voelt zich nog steeds niet helemaal top. Hopelijk is hij morgen weer beter, want we zijn van plan om morgen de Borobudur te gaan bezoeken. Het was vandaag een warme dag, ongeveer 32 graden. KLIK OP DE TEKST ONDER HET FOTOSCHERMPJE OM MEER FOTO'S TE ZIEN!

Douwe en Nancy: We weten zeker dat deze reis ook wat voor jullie is. Dus ga maar alvast plannen maken. Tussen de bedrijven door lees ik jouw boek van Jan Wolkers en dan gaat het schrijven ineens wat makkelijker.

Patty: Pap hoeft niet ongerust te zijn, want we passen op elkaar en op elkaars spullen.

Joost en Marinet: Tot nu toe is dit guesthouse een echte aanrader! Leuk dat hij ook op jullie lijstje staat.

Enkele reis Yogyakarta

We zitten op dit moment in de trein. We zijn om 7 uur vanmorgen vertrokken vanaf
Stasiun KA Bandung. Onderweg was het verrassend stil op de weg. De scootertjes stonden waarschijnlijk nog uit te dampen in de met golfplaten bedekte schuurtjes. Het schoot voor ons enorm op. We waren ruim op tijd en konden eigenlijk meteen al in de trein stappen. Andere treinen dan in Nederland natuurlijk. Treinen met een veel te hoge instap, waarvoor bij de ingangen trappetjes stonden. Toen we bij het station arriveerden, kwamen uit alle hoeken en gaten mannetjes rennen om te helpen met parkeren en de koffers te dragen. Allemaal even enthousiast en hartelijk. De koffers worden hier nog ouderwets op de schouder gedragen.

We zitten er comfortabel bij. Het is goed te doen. Om het half uur komt er een mannetje voorbij met een blad eten. Mie goreng, nasi goreng, vruchtensapjes en ook dekens...... Danny zit met het fototoestel op zijn buik en maakt foto's van de inheemse landschappen die aan ons voorbij schieten. De trein rijdt gemiddeld ongeveer 50 km/u. Tjeerd zit in de rij aan de linkerkant naast een vrouw(tje) die na een half uur sms'en, vrijwel direct in een diepe slaap viel. Ze zit aan de raamkant en heeft het gordijntje tegen de zon dicht getrokken. Weg uitzicht voor Tjeerd. Links en rechts vallen mensen in allerlei houdingen in slaap. De coupé zit na enige tussenstoppen helemaal vol. Een vrouw(tje) schuin tegenover ons kijkt angstig naar de man die naast haar is komen zitten. De rest van de rit houdt ze angstvallig een papieren zakdoekje voor haar neus en mond. Misschien bang voor de Mexicaanse griep.

Onderweg schieten palmbomen, bananenbomen, sawa's en nog meer moois, welke we alleen van plaatjes uit boekjes kennen, voorbij. Prachtig, al die landschappen en die bergen die in plateaus zijn ingedeeld voor het telen van allerlei gewassen. Het is een mooi groenberglandschap dat vooral bij zonlicht goed tot z'n recht komt. Op de stationnetjes, waar we onderweg stoppen, proberen mensen hun koopwaar aan te bieden. Vooral eten. Overal waar je komt, of het nu vroeg in de ochtend is of laat in de avond er wordt altijd en overal eten verkocht en gegeten. Net stond een mannetje op het perron in de typische Indonesische gebarendans parasolletjes en als waaier uitklapbare hoedjes van batik te verkopen. Bij de laatste poging houdt hij een houten bamboeachtig speelgoedje bij het raam voor Danny's snufferd. Hij zwicht niet. Ik natuurlijk de slappe lach. Ondertussen zitten we alweer 5 uren in de trein.

15.00 uur: Aankomst Stasiun Yogyakarta

De treinreis zit erop en de eerste 3 uur waren echt de moeite waard. Daarna was het landschap vlak en nogal dor. Tjeerd heeft de hele rit tegen een grijs geplooid gordijntje aan gekeken. Zijn buurvrouw duldde geen licht op haar plek. De laatste paar uur voelden we onze botten in ons zitvlees priemen. Voordeel van deze trein was de airco. We hadden totaal geen notie van de buitentemperatuur. Toen we uiteindelijk in Yogyakarta uit de trein stapten liepen we tegen een muur van hitte aan. Dit keer moest Tjeerd hard rennend met geknepen billen naar het toilet op het station.

Binnen een kwartier waren we bij ons hotel Duta Garden. Het is een ware oase van tropische planten en in het midden een klein zwembad. Een leuk 3-sterren hotel in het centrum. Bij onze kamer hebben we een verandavlakbij het zwembad(je). Danny heeft de kamer naast ons. Prachtig! En gratis internetverbinding! Eindelijk kan ik op mijn gemak op onze eigen kamer de verhalen en de foto's op de laptop zetten. Sorry dat we niet altijd op jullie berichten konden reageren, want er was vaak maar korte inlogtijd. De mannen gaan zo een duik nemen. En ik.... ik ga zo ook maar ff naar het toiletje toe.

Fam. Hendriksz

We zien veel armoede in Indonesie. Vreselijk is het om te zien dat hier geen of geen goede voorzieningen zijn voor invalide- en oude mensen. Wat ons erg opvalt is dat de bevolking elkaar onderling steunt. Ze gunnen elkaar een fooitje. Mensen zijn heel creatief bezig zichzelf een baantje te verschaffen. Zo zien we onder anderehonderden particuliere 'verkeersregelaars'.

Gunung Tangkuban Parahu

Vandaag vroeg opgestaan. Tjeerd wilde eerst de auto checken om te kijken of zijn telefoontje daar niet lag. Helaas..... Hij is nog naar het restaurant gereden waar we het laatst waren, maar ook daar lag hij niet meer. De kans dat je zoiets hier ooit nog terug vindt is heel klein. Die is hij dus kwijt. We hoorden van de aardbeving bij Jakarta, maar hebben daar niets van gemerkt. Op dat moment waren we in Bandung.

Vandaag zijn we rond half 11 naar de Prahu vulkaan gereden. Natuurlijk weer zo'n zelfde rit als altijd. Veel files, zelfs op zondag. Maar nu met mountainbikers er tussen door. En scooters met hele gezinnen erop. Vader en moeder met helm en kindertjes voor, tussen en achterop zonder helm.

Het was een prachtige dag, dus hadden we mooi uitzicht op de vulkaan. Een spectaculair gezicht. We hebben weer mooie plaatjes geschoten. We hebben er zo'n twee uurtjes rond gewandeld. We waren trouwens niet de enigen die er rondliepen. Het was een drukte van jewelste. Het is echt een toeristische trekpleister. Tjeerd moest een paar keer op de foto met iemand. Hij is hier in Indonesië echt een blikvanger met zijn blanke huid en blonde haar.

Op de terugweg zijn we even bij het hotel gestopt, want we zaten allemaal met geknepen billen in de auto. Wat een verlossing.

's Middags zijn we naar een gong- en gamelanvoorstelling geweest. Was erg mooi. Je zou bijna in de verleiding raken om zo'n ding mee te nemen. Ze maken er zulke prachtige muziek mee. Ook nog een optreden van kleine kindertjes die mensen uit het publiek trokken om mee te dansen. Haha... natuurlijk was Tjeerd de pineut of pisang moet ik eigenlijk zeggen. Ernaast was een leuke shop waar de mooiste wajangpoppen e.d. verkocht werden. Ook zo'n gamelan. We hebben ons in kunnen houden. Geen plaats in de koffer.

Op de terugweg hebben we weer heerlijk gegeten. We halen ons hart op. Danny moest alleen weer hard rennend naar zijn toiletje in het hotel. Hij is gelukkig niet ziek hoor.

We gaan vroeg naar bed, want morgenochtend om half zes vertrekken we vanuit het hotel naar het station. De trein vertrekt om 7 uur, maar we komen geheid in de file te staan. Het wordt een aardige treinrit van 8 uur. Tjeerd en ik zitten nu nog even na. We hebben net wat te drinken besteld en dat heeft een mannetje net snel op een scootertje voor ons gehaald bij de supermarkt. Dat gaat zo in de goedkopere hotels. Het heeft wel wat.

Einde week 1.

Jane en Marian:

We hebben allemaal wel een beetje last van de schijteritus. Maar dat hoort er een beetje bij.

Hudy en Riet:

Hoe gaat het in Den Helder en met onze vreetmachine?

Hallo pap,

Hoe vindt u onze verhalen? Leuk he? Gaat alles goed in Alkmaar?

Bandung

Doordat we nogal wat problemen hadden om op het internet te komen hebben we even niets van ons laten horen. In ieder geval hieronder het verhaal van 15.10.09

We zijn in Bandung aangekomen en we leven nog hoor.

Vanmorgen eerst de koffers gepakt, ontbeten en daarna het internet op om een hotel te boeken. Traag dat internet! Lastig, en voor je het weet ben je aan het boeken en verloopt de pagina. Plotseling alles weer weg. Herman, onze chauffeur, weet genoeg hotels in Bandung dus we besluiten om hem daarin te vertrouwen.

Het was weer een groot feest op de weg. Auto's rijden met z'n drieën naast elkaar, dus ééntje over de middenstreep. Ertussen door laveren scootertjes als bromvliegen overal tussen-, langs- en dwars doorheen. Levensgevaarlijk. En allemaal toeteren. We zijn er wel achter gekomen dat dit de rijstijl hier is. Onze chauffeur doet ook leuk mee en het gaat steeds goed.

Maar goed we leven dus nog. Onderweg mooie landschapsfoto's gemaakt.. Bij Puncakpas, waar we woensdag met dat noodweer ook heen waren gereden, konden we nu alsnog de theeplantages bekijken. Het uitzicht was prachtig. Komt ook door het prachtige weer.

In een restaurantje langs de weg hebben we heerlijke saté gegeten. Oja, en we konden naar het toilet. Een hangtoilet weliswaar, er was geen andere optie. Maar ging prima. Zijn we ook over die drempel heen.

Om half 5 kwamen we in Bandung aan. Al gauw vonden we een hotel, het is niet het allermooiste hotel maar dat maakt niet uit.

We verblijven nu bijna twee dagen in Bandung. Gisteren zijn we op pad gegaan om treinkaartjes te regelen voor maandag. Om van punt A naar punt B te komen duurt hier uren. Wat je normaal gesproken in 10 minuten rijdt doe je hier in een uur. Ook hier is het een gekkenhuis van auto's en scootertjes. De treinkaartjes hebben we gelukkig en maandagochtend om 7 uur vertrekken we met een comfortabele trein (hopen we!).

Vandaag is het zondag. We zitten nu aan het ontbijt. Tjeerd is al met chauffeur Herman op pad geweest, want hij is zijn telefoontje verloren. Waarschijnlijk heeft hij hem in het restaurant laten liggen waar we gisteren even wat hebben gedronken. Helaas hebben ze hem niet gevonden, dus loopt er in Bandung iemand heel blij rond met een prachtig mobieltje.

We gaan vandaag een wajangvoorstelling bekijken. En heel misschien de Prahuvulkaan. Jullie lezen nog wel hoe het is geweest!

Groetjes van ons.

Voor Patty: Pendek wassen en klaar! Groetjes, Danny

Voor Cindy: Hou hem maar in de gaten voor ons!

Familiebezoek

Bedankt voor de reacties. We vinden het erg leuk dat ons verslag wordt gelezen.

Vanmorgen was het nog onzeker of we met z'n drietjes naar onze familie in Jakarta zouden gaan. Danny voelde zich vanmorgen nog lang niet fit. We spraken af om te kijken hoe hij zich na het ontbijt zou voelen. Dat viel gelukkig erg mee, dus besloten we om toch maar te gaan. Om 8.00 vertrokken we met onze chauffeur. Hij vertelde dat het zo'n 3 uur rijden was naar het adres in Jakarta, inclusief opstoppingen door files. Het was redelijk rustig op de weg en we konden onverwachts goed doorrijden. Uiteindelijk kwamen we al om 10.00 uur in Jakarta aan. We zijn in een restaurantje een kop koffie gaan drinken en hebben van daaruit de familie gebeld of het goed was als we een uurtje eerder kwamen. Dat was in orde en we werden meteen uitgenodigd voor de lunch.

De ontmoeting was erg spontaan. We werden als eerste ontvangen door onze nicht Renee en daarna ook door oom Kobus, Jasmin en Anita. Het is ongeveer 33 jaar geleden dat ik oom Kobus voor het laatst heb gezien, dus dat was even wennen. Intussen is hij ook al 89 jaar. Het ging redelijk goed met zijn gezondheid. Zijn dochters Renee en Jasmin wonen bij hem en Anita is er ook vaak. We hebben gesprekken gehad over hun familie en over onze familie. Ze waren erg geïnteresseerd. Oom Kobus woont in de één van de betere wijken van Jakarta. De wijk wordt goed beveiligd. Als lunch kregen we nasi en bami met wat snackjes erbij. Ze waren erg gastvrij.

Rond 13.00 uur gingen we naar het graf van onze grootvader. De begraafplaats was ongeveer 15 minuten rijden. Het was een grotere begraafplaats dan die van onze oma in Cibibur, waarschijnlijk voor de beter gesitueerden. Bij het graf aangekomen kwamen ineens overal mannetjes met grasschaartjes tevoorschijn en begonnen druk het gras op het graf bij te knippen. Niet voor niks natuurlijk, daar werd een bedrag voor gevraagd. In het graf ligt ook onze neef Jacques die 3 jaar geleden op 52 jarige leeftijd stierf aan een hartaanval. We hebben wat roosjes bij het graf neergezet en zijn weer terug naar het huis van oom Kobus gegaan. Hij bleef thuis, want het was te vermoeiend voor hem om mee te gaan. We hebben nog een heel leuk gesprek gehad met hem. Hij zat enorm op z'n praatstoel. Hij vertelde over de familiegeschiedenis in weer een andere versie als we al wisten. Rond 16.00 uur zijn we weer richting ons hotel in Bogor vertrokken met een tevreden gevoel. We hadden een heel speciale dag achter de rug.

Morgen checken we uit en en verlaten het hotel in Bogor. We rijden door naar Bandung. Van daaruit zijn we van plan om o.a. Pangandaran te bezoeken. Maandagochtend reizen we per trein naar Yogyakarta (± 8 uur rijden).

Groetjes, Danny, Tjeerd en Pammy

Morgen:

- Bandung